Jedną z najbardziej charakterystycznych cech działania anksjolityków jest hamowanie pobudzenia emocjonalnego i zachowania agresywnego, a także reakcji lękowych. W doświadczeniach na zwierzętach leki „te hamują agresywność spontaniczną -lub wywołaną różnymi czynnikami oraz znoszą nadmierną wrażliwość szczurów z uszkodzoną przegrodą (septum). W wielu prostych testach behawioralnych hamują również reakcje lękowe. Przeciwagresywne i przeciwlękowe działanie anksjolityków wiąże się z ich wpływem na struktury regulujące procesy motywacji i emocje, przy czym przeważa hamujący wpływ na układy kontrolujące wzmocnienie negatywne i zachowanie awersyjne (strach, ucieczka). Można to wykazać doświadczalnie w układzie tzw. warunkowej reakcji emocjonalnej (reakcji konfliktowej), a polegającej jak wiadomo na połączeniu bodźca przykrego ze wzmocnieniem pozytywnym. Podanie anksjolityków przywraca wykonanie zahamowanej w tych warunkach reakcji jednoczesnego trwania bodźca negatywnego. Inaczej mówiąc, znoszą one „obawę” przed bodźcem przykrym. Wyżej przedstawione działanie jest bardzo charakterystyczną cechą tej grupy leków. Leki anksjolityczne z grupy benzodiazepin oraz meprobamatu działają silnie przeciwdrgawkowo. Doświadczalnie hamują drgawkotwórcze działanie pentetrazolu i innych związków drgawkotwórczych oraz napady padaczkowe wywołane drażnieniem elektrycznym, podawaniem miejscowym (na korę mózgu) penicyliny, środków miejscowo znieczulających i innych. Należy podkreślić, że działanie na ognisko pierwotne jest nieznaczne, natomiast aktywność ognisk wtórnych jest silnie hamowana. Na podkreślenie zasługuje znaczna skuteczność tych leków w zwalczaniu drgawek w zespole abstynencyjnym i stanach delirium u alkoholików.